Hardlopen is in. Steeds meer mensen doen aan deze sport. Het aantal hardloopevenementen groeit gestaag en die zijn doorgaans een groot succes. Waarom is hardlopen zo populair en waarom voelen mensen zich aangetrokken tot deze sport? Sportjournalist Gerard Meijeringh, die in het verleden drie marathons volbracht, gaat op onderzoek uit en dompelt zich onder in de belevingswereld van de beginners en de lichtgevorderden als deelnemer van een hardloopclinic bij Atletiekvereniging Isala ’96 in Kampen. Daarnaast maakt hij van de gelegenheid gebruik om zelf aan zijn techniek te schaven.
Deel 1: Tik, tik, tik...
Het was op zaterdag 11 juni 2016. Ik zat op het terras van Café Stroomberg met een biertje in de hand. Een perfecte plek om de halve marathon van Zwolle eens van de andere kant te bekijken. Drie keer stond ik als deelnemer aan de start bij dit evenement. Door een blessure kon ik in 2016 niet meedoen en waren de rollen omgedraaid.
Als toeschouwer kon ik de deelnemers bekijken en dat viel niet altijd mee. Naarmate de tijd verstreek en goede lopers de finish al hadden gepasseerd, gingen steeds meer hardlopers strompelend door de straten. Ik legde een link met mezelf. ‘Wat heb ik de mensen aan de kant al die jaren aangedaan?’, schoot het door mijn hoofd. Gelukkig hoef ik mezelf als hardloper niet te aanschouwen. Mijn loophouding is zeker geen lust voor het oog, verre van dat. Egoïstisch dwong ik bij eerdere edities mijn loophouding op aan andere mensen, de toeschouwers van de halve marathon, die eigenlijk kwamen voor de soepele perfecte tred van snelle Afrikaanse sterren.
Het schiet woensdag 15 maart door mijn hoofd als ik als deelnemer van de hardloopclinic op de prachtige atletiekbaan van AV Isala ’96 sta. Trainer Cees Bottenberg van de 5 kilometer-clinic legt bij de eerste training direct de nadruk op techniek. “Denk om je pasfrequentie. Korte passen en houd je rug recht. Tik, tik, tik..”, zegt Bottenberg.
Tik, tik, tik? Ik sluit de training af met enkele rondjes. Bottenberg komt naar me toe. “Ik zie het gelijk. Je bent iemand van de grote stappen. Dat leidt vroeg of laat tot blessures.” Het kwartje valt. Cees heeft gelijk. Lange tijd wist ik het blessurespook buiten de deur te houden, maar na de derde marathon ging het mis. Ik rolde van de ene in de andere blessure. Eigenlijk is het een wonder dat het nog zo lang geduurd heeft. Ik deed maar wat en het zag er niet uit. In de drang om steeds mijn grenzen te verleggen. Na vele jaren gingen afgelopen woensdag mijn ogen open. “Maak kleine stappen”, zegt Cees opnieuw. “Dat is veel minder belastend.”
Ik vervolg mijn ronde en neem opnieuw de proef op de som. Ik merk dat de vermoeidheid eerder toeslaat. Dat weet ook Bottenberg. “Dat is normaal. Maar door deze techniek krijg je meer longinhoud. En het is echt minder belastend voor je lichaam.” Ik loop verder. Bottenberg kijkt toe. “Tik, tik, tik”, klinkt het naast me. “Je moet eigenlijk een metronoom hebben. Als app op je telefoon. Je kunt het ook los aanschaffen. Het geeft je loopritme aan. Tik, tik, tik.”
Dit heb ik in al die jaren dat ik loop nog nooit gehoord. Er gaat een wereld voor me open. Blij met deze opgedane kennis, loop ik mijn laatste meters. ‘Tik, tik, tik’, klinkt in mijn oren. Het is net alsof ik over de atletiekbaan zweef. Wat een geweldige gevoel. Deze clinic is voor mij een verrijking. Een echte aanrader. Voor wie nog twijfelt. Je kunt je nog steeds opgeven bij AV Isala ’96 en meedoen!
