Hardlopen is in. Steeds meer mensen doen aan deze sport. Het aantal hardloopevenementen groeit gestaag en die zijn doorgaans een groot succes. Waarom is hardlopen zo populair en waarom voelen mensen zich aangetrokken tot deze sport? Sportjournalist Gerard Meijeringh, die in het verleden drie marathons volbracht, gaat op onderzoek uit en dompelt zich onder in de belevingswereld van de beginners en de lichtgevorderden als deelnemer van een hardloopclinic bij Atletiekvereniging Isala ’96. Daarnaast maakt hij van de gelegenheid gebruik om zelf aan zijn techniek te schaven.
Deel 5: Mentaliteit
Als hardloper moet je over een goede mentaliteit beschikken als je bepaalde doelen wilt halen. Hardlopen is pijn lijden. Vaak steken pijntjes de kop op, helemaal als je je grenzen wilt verkennen. Je moet het maar durven. Bijna nooit heb je je beziggehouden met hardlopen en ineens geef je je op voor een clinic van AV Isala ’96 met als doel om de 5 kilometer tijdens de Power Run van 1 juni te volbrengen. Dan heb je wel lef.”
Aan elk mens die zich ineens wil toeleggen op het hardlopen kleeft een mooi verhaal. Terugdenkend aan mijn eerste loopervaring moet ik even diep graven, maar daarna komt er van alles los. Jarenlang was ik een recreatieve voetballer. Toen mijn voetbalteam uit elkaar viel, was ik zoekende. In die tijd, we praten over 1987, was ik nog een aardige hardloper. Vele kilo's lichter liep ik zonder problemen 3400 meter in twaalf minuten op de coopertest. Ik besloot me in te schrijven voor een hardloopevenement in het Drentse Gieterveen. Daar liep ik 6 kilometer in ruim 25 minuten. Ik genoot van de sfeer en later had het parcours op mij een magische uitwerking. Misschien is het herkenbaar voor hardlopers, maar bepaalde plekken in een parcours krijgen een magische aantrekkingskracht als je er later terugkeert. Ik was in die tijd even bevangen door het loopvirus, maar even snel verdween de hardloopkoorts weer.
Totdat Marinus de Groot mij eind 2010 benaderde voor de marathon van New York. Geïnspireerd door het verhaal van Mustafa Uzanhasanoglu, die geld wilde inzamelen voor gehandicapte kinderen in Turkije, ging ik deze uitdaging aan. Ik wist me in negen maanden op te werken van 5 naar 42,195 kilometer. Het overschrijden van de eindstreep in Central Park voelde als een overwinning.
Bij de clinic van AV Isala ’96 leggen hardlopers de basis om een overwinning te gaan behalen op zichzelf. Iedereen heeft zo z'n eigen redenen om mee te doen. Neem nu Joshua van Leeuwen. "Ik heb de afgelopen zestien jaar niets aan sport gedaan. Toen ik gemotoriseerde voertuigen leerde kennen, ging het mis", lacht Van Leeuwen tijdens een training op de Kamper atletiekbaan. Hij was ooit een fanatiek beoefenaar van skeeleren en schaatsen. “Later kwamen daar bier drinken en bankhangen voor in de plaats. Ongemerkt kwamen er ieder jaar steeds meer kilo’s bij.” Van Leeuwen wilde niet langer een bankhanger zijn en gaf zich op voor de hardloopclinic van AV Isala ‘96. Hij heeft gemerkt dat de deelnemers aan de bak moeten tijdens de trainingen. "Je merkt dat mensen gaan hijgen als ze een keer niet zijn geweest. De intensiviteit neemt met de week toe." Van Leeuwen ziet de clinic als een middel om toe te werken naar een gezondere levensstijl. "Mijn doel is om fit te zijn en fit te blijven. Ik wil de 5 kilometer bij de Power Run uitlopen. Als dat me gemakkelijk afgaat, ga ik voor de 10 kilometer."
Een leuk verhaal, maar het mooiste voorbeeld vind ik Susan Endeman. Via haar man Dennis maakte ze in 1995 kennis met AV Isala ’96. Inmiddels is ze een bekend gezicht binnen de vereniging. Vorig jaar trad ze toe tot de jeugdcommissie van AV Isala ’96 en dit jaar is ze jurylid geworden. Maar zelf de hardloopschoenen aantrekken was steeds een brug te ver. "Dat durfde ik nooit”, vertelt Susan. Want bij grote krachtsinspanningen voelde ze haar hart tekeer gaan. "Vreselijk. Dan sloeg de angst en de paniek toe." Daarom getuigt het van grote klasse dat ze de moed bij elkaar heeft weten te rapen om zich op te geven voor de clinic. "Drie maanden geleden ben ik gestopt met roken. Vervolgens heb ik me opgegeven voor de clinic. Ik vond dat ik op het sportieve vlak iets moest doen.” Door een voetblessure kende ze een valse start. Ze miste de eerste twee trainingen. Daarna was het in het begin echt afzien. “Ik heb nog nooit gelopen. Ik heb een conditie van niks. Na twee minuten begin ik al te hijgen”, vertrouwde Susan me op 5 april toe. Inmiddels oogt Susan als herboren. Bij de trainingen van de 5 kilometer-clinic gaat ze met de besten mee. “In het begin dacht ik dat ik een afstand van 5 kilometer nooit zou kunnen halen, maar nu is dat anders. Ik heb mezelf overwonnen en ben supertrots. Ik wil op 1 juni over de finish komen bij de Power Run en ik weet dat het me gaat lukken", zegt Susan vastbesloten. Normaal gesproken ben ik als journalist objectief, maar bij de Power Run heb ik een voorkeur. Ik ben fan van Susan. Zij moet de eindstreep halen, al moet ik haar over de streep tillen.
Tweeduizendzeventien | vrijdag 19 mei 2017 11:47