Ik zat met zijn ic boekjes op schoot. Daarin was zorgvuldig door betrokken verpleegkundigen bijgehouden wat er met hem was gebeurd; die zes weken op de intensive care in het ziekenhuis. Ik schrok van de foto’s. Een kwetsbaar mens op zijn buik onder een laken, omgeven door slangen, apparatuur en mensen met beschermende pakken. ‘Ruimtewezens’ zoals hij ze zag toen hij bijkwam uit de kunstmatige coma. Confronterende beelden; voor mij, maar vooral voor hem. Hij had er helemaal niets van meegekregen. Des te meer zijn vrouw en dochters, die weken lang tussen hoop en vrees leefden en en hun man en vader 5 weken lang niet mochten bezoeken.
‘Ik heb met de deurklink van de hemelpoort in mijn hand gestaan’, zei hij, ‘En ik heb er zelf niets van gemerkt’. Op mijn vraag of hij in de hemel geloofde, antwoordde hij ontkennend, maar hij vond de metafoor van die deurklink wel mooi om aan te geven hoe hij wekenlang op het randje van leven en dood had gebalanceerd. We praatten wat verder over geloof. Om aan te geven dat hij daar niet zoveel van moest hebben vertelde hij over een dialoog in een film, waarin een geestelijke aan iemand vraagt: ‘Geloof je?’ en het antwoord is: ‘Nee, ik heb gestudeerd’. Hij vond dat treffend voor hoe hij naar geloof en wetenschap keek. Als je eenmaal de wetenschap hebt omarmd, is geloof niet meer zo goed mogelijk, vond hij.
Hij was de afgelopen weken wel anders tegen het àardse leven aan gaan kijken. Hij wilde andere waarden centraal stellen in zijn leven. Tijd maken voor zijn vrouw en zijn dochters. Er vaker op uit trekken. Zijn vrijwilligerswerk blijven doen, maar anders. Met meer aandacht voor de mensen om hem heen en wat hen bezighoudt.
Ik zat met die ic boekjes op schoot. Ik hield ze vast, hield ze open tijdens het gesprek, en zag de foto’s en las de teksten. Foto’s en teksten die de ervaringen van mijn gesprekspartner weergaven, en waar ik probeerde iets van te begrijpen. We zaten dichtbij elkaar, omdat zijn stem nog was aangedaan door de slangen die in zijn keel hadden gezeten, maar hij voelde ook zo ver weg. Het was alsof hij nog dichtbij die deurklink stond. Hij had hem losgelaten, was op de weg terug, naar de deurklink van zijn eigen huis, om zijn oude leven weer op te pakken. Maar iets van die andere werkelijkheid, waar hij zo dichtbij was geweest, nam hij mee. Weliswaar niet om te geloven in een hemel, maar wel om zijn leven opnieuw glans te geven.
Anneke van der Velde
voorganger Vereniging van Vrijzinnigen
