Podcasts, online diensten, livestreams, telefoontjes en ouderwetse ansichtkaarten; zo proberen we de kerk in onze Vereniging van Vrijzinnigen gaande te houden. Zeker in de afgelopen weken waarin we toe leefden naar Pasen. In de moeilijke en onzekere tijd van corona wilden we de lichtpuntjes laten zien, wilden we mensen toerusten met hoop, wilden we laten merken dat de kerk zich er niet onder laat krijgen en dat het donker van ziekte en dood niet het laatste woord heeft. En dus werden er bloemen gebracht, werd er post bezorgd, en werden mensen verrast met telefoontjes.
En nu is het feest Pasen geweest. Heel anders dan andere jaren. De dood was tastbaarder aanwezig. Maar we hebben als gelovigen nogmaals kunnen onderstrepen dat er leven is door de dood heen, en dat er licht is ook al is het nog zo donker. We hebben het feest tòch gevierd. Met woorden van hoop, perspectief en licht. Maar ondertussen is de wereld niet veranderd. De pandemie woedt genadeloos voort, en blijft slachtoffers maken. Ook tijdens en kort na Pasen zijn er weer mensen overleden...
Het komt nu aan op een lange adem om hoop te houden en te vertrouwen op het licht. Ik voel me een beetje als de discipelen na het wonder van Pasen. Ik wéét wel dat er hoop is en licht, maar ik moet het doen schaarse lichtpuntjes, kleine tekens van hoop, die zich onverwacht laten zien. Zoals de aanwezigheid van Jezus na zijn dood onverwacht voelbaar was op korte momenten in de levens van zijn leerlingen. We leven niet meer toe naar het wonder van Pasen, het wonder van Pasen ligt achter ons en we moeten verder met ons dagelijks leven in deze zware en onzekere tijd van corona.
Een lange adem van hoop houden, en vanuit licht leven. Dat betekent doorgaan met kleine liefdedaden naar elkaar, doen wat we kunnen om het bestaan van de mensen die het juist in deze tijd zo moeilijk hebben te verlichten. Dat betekent creatief zijn en op zoek gaan naar nieuwe middelen om elkaar te bereiken, om contact tot stand te brengen. Dat betekent keihard werken, omdat je nu eenmaal een beroep hebt dat van levensbelang is in deze tijd. Dat betekent bezinnen en tot rust komen, en écht kijken wat er nodig is voor de mensen om je heen. Troost proberen te bieden waar verdriet is, perspectief waar uitzichtloosheid de overhand dreigt te krijgen. Dat is een lange weg van werken en uithoudingsvermogen, zonder dat het perspectief wanneer dit ophoudt, helder is. Maar soms kun je dan de ervaring hebben dat er momenten van eeuwigheidswaarde zijn in de contacten met je medemens; zoals de Emmaüsgangers hun lange weg verlicht zagen door de plotselinge aanwezigheid van een derde.
Anneke van der Velde
voorganger Vereniging van Vrijzinnigen
