Een knietje heeft mij tijdens het voetballen weleens genekt. Het bovenbeen was nooit een fijne plek om ‘m te ontvangen, maar als het klokkenspel werd geluid kon je sowieso je biezen pakken. Het werd natuurlijk nooit zo fataal als het knietje dat George Floyd op 25 mei van de blanke politieagent kreeg. Het filmpje van deze daad komt onbewust telkens voorbij als ik zijn naam ergens hoor.
Zijn dood heeft wereldwijd heel wat losgemaakt. Op zich is dat goed, want wat die maandag in Minneapolis is gebeurd kan door niemand worden goedgepraat. Maar met de manier waarop veel mensen hun ongenoegen hierover laten blijken, gaan ze wat mij betreft hun boekje echt te buiten. ‘Geweld’ is op de korte termijn misschien effectief om een statement te maken, maar op de lange termijn is dit nooit de oplossing. Daarom was ik zo onder de indruk van de actie van Wilfred Genee en z’n sidekicks op Radio Veronica op 2 juni.
Rond 17.15 uur reed in van mijn werk naar huis toen de mannetjes van de radio het over de bewuste moord kregen en over de verschillende reacties van de mensheid in die week na zijn dood. Van geweld en plunderingen tot demonstraties en zwarte schermen op social media. Wilfred wilde graag iets nieuws bedenken om aan te geven dat het niet normaal is om 8,46 minuten met een knie op iemands nek te zitten, die vanaf de eerste minuut al naar adem snakt en dat ook aangeeft. Ik stond inmiddels met de auto op de IJsselkade voor de brug te wachten toen Wilfred samen met Niels en Rick besloot om de ‘schuiven’ daadwerkelijk voor 8,46 minuten dicht te draaien. Tijdens deze stilte konden de luisteraars voelen hoe lang dit is en wat George dus heeft moeten doorstaan voordat hij zijn laatste adem uitblies. Daarnaast was dit een mooie gelegenheid om bijna tien minuten lang na te denken over de manier waarop je in het leven staat en wilt staan.
Ik ben via een omweg naar huis gereden omdat ik, ondanks de verdrietige aanleiding, enorm genoot van dit moment. Zoals Marco Borsato het zo mooi omschrijft in een van zijn songteksten: de stilte in mijn auto was op de een of andere manier oorverdovend. Er schoot van alles door mijn hoofd. Ik weet niet meer wat het allemaal was, maar het had een enorme impact op mijn gemoedstoestand. Wat is het toch fucking fijn om hier op aarde te zijn, waren mijn overheersende gedachten. De mix van alles maakt het leven voor mij waardevol. Precies na 8,46 minuten schrok ik ‘wakker’ door de klanken van ‘A change is gonna come’ van Aretha Franklin. Zo, die kwam na die stilte even binnen zeg! Ik heb nog niet vaak zo bewust naar de songtekst van een lied geluisterd.
Na deze bijzondere autorit kwam ik tot de conclusie dat het goed is om af en toe even stil te staan bij het leven dat je leidt. Volgens mij geldt dat voor iedereen. Daarom doen veel mensen aan meditatie en yoga. Hoe gek het ook klinkt… de stilte zorgt er vaak voor dat interne woede en onrust als sneeuw voor de zon verdwijnen. Zoals ik al vaker heb geschreven: liefde overwint alles. Accepteer elkaar en geniet van de verschillen tussen de mensen op aarde. Als iedereen hetzelfde is, wordt het een saaie bende. Verschillen geven het leven kleur. Je hoeft het niet altijd met elkaar eens te zijn. Gelukkig niet. En als je je een keer echt niet meer kunt beheersen, geef dan dat bewuste knietje maar in het kruis. Dat neemt bij mannen de adem even weg, maar nooit voor altijd.
Rust zag lieve George. Je zou met vals papiergeld sigaretten hebben gekocht. Door dit valse geld heb je uiteindelijk een veel te hoge prijs betaald. Ik hoop daarom dat de wereld wat van jouw dood gaat leren. Van mij mag je de druppel zijn, die de emmer doet overlopen. Bij mij is het gelukt. Door jou was het namelijk even stil in mij…
