Wat een rare tijd moeten we met z’n allen zien door te komen. Het coronavirus heeft ons volledig in zijn macht en laat een spoor van leed en onzekerheid achter. We dachten het met elkaar zo mooi op de rit te hebben, maar zo zie je maar weer dat het elk moment anders kan zijn. Van de ene op de andere dag moeten we een soort van ‘verplicht’ thuiszitten en als we wel op pad gaan minimaal 1,5 meter afstand van de ander houden. Maar volgens mij is dat altijd nog beter dan in oorlogstijd naar het front te worden gestuurd om te gaan vechten. Van thuiszitten ga je namelijk niet dood.
Ik denk dat we ons ervan bewust moeten worden en ervan moeten leren dat ons heerlijke luxe leventje breekbaar is. Dat het is sowieso niet vanzelfsprekend is. We worden door het coronavirus even teruggeworpen naar de basis. Naar de wetenschap dat we naar elkaar moeten omkijken, voor elkaar moeten zorgen en dat we het eigenlijk niet alleen kunnen. Mensen, die nu leven onder het motto ‘ikke, ikke, ikke en de rest kan stikken!’, zorgen er door hun gedrag misschien voor dat zij andere besmetten en hun motto zo letterlijk kracht bijzetten. Het jaar 2020 zal zeker de geschiedenisboeken ingaan en ik ben benieuwd of dit virus wereldwijd voor een andere samenleving zal gaan zorgen. De resetknop is bij veel wereldburgers kort geleden ingedrukt. Het bestaat toch niet dat we alles straks zo weer zijn vergeten en overgaan tot de orde van de dag en onze materiële verzamelwoede?
Eind januari zijn mijn zoon Jos en zijn vriendin Tess voor 4,5 maand naar Australië afgereisd. Een droom ging hierdoor voor hen in vervulling. Maar op 20 maart hebben we ze weer verwelkomd op Schiphol. Drie maanden eerder dan gepland. Hij heeft net als veel medestudenten zijn stage niet kunnen afronden en zal moeten afwachten welke oplossingen door zijn school worden aangedragen. Het is wat dat betreft voor iedereen een onzekere tijd. Elke zaterdag bestaat mijn leven normaal gesproken uit voetbal, voetbal en nog eens voetbal. En Lucy en ik vinden het heerlijk om in het weekend ergens in de stad gezellig een kop koffie te drinken. Daarnaast treed ik als zanger regelmatig op bij feesten en partijen. Ik had de agenda voor maart en april goed gevuld. Maar door al deze leuke dingen is tot nader order een dikke streep gezet. Gelukkig geen onoverkomelijke problemen voor ons dus. Dat is misschien wel het gekke van dit coronavirus… dat het normale ritme van iedereen compleet overhoop wordt gehaald.
Het ergste wat ik tot nu toe heb gehoord is het plotseling overlijden van een bekende vrouw uit Kampen op 44-jarige leeftijd. Dat is normaal gesproken al verschrikkelijk, maar in deze tijd nog veel erger. Het coronavirus was in dit geval voor zover ik weet niet de boosdoener. Ze stond midden in het leven en had een grote kennissenkring opgebouwd, die geen of nauwelijks afscheid van haar kon nemen. Dat is bizar toch? We weten allemaal dat het goed is om contact nu zo veel mogelijk te vermijden, maar dit voelt niet goed. Afscheid nemen kun je namelijk maar één keer doen. Ik hoop dat al haar dierbaren haar overlijden uiteindelijk toch een goede plek kunnen geven en zich kunnen vasthouden aan de mooie herinneringen.
Dan moet mij nog één ding van het hart. Ik zie op social media allerlei dingen voorbijkomen, waar mensen een oordeel geven over de beslissingen van ons kabinet. Ik ga nog steeds uit van vertrouwen. Dat is voor mij de basis. Veel deskundigen zullen ons kabinet van informatie voorzien, wat leidt tot bepaalde keuzes. Laten we de genomen keuzes aanvaarden alsof het onze eigen keuzes zijn. Achteraf is het altijd makkelijk lullen. Als je alle ins en outs niet kent, blaat dan niet zomaar wat. We krijgen met z’n allen deze wake up call voor de kiezen. Laten we ‘m dan ook behandelen met z’n allen. Door gebruik te maken van ons gezonde verstand en het inzetten van onze saamhorigheid en onze liefde om met elkaar te leven. Maar wel met gepaste afstand. Het echte knuffelen komt straks wel weer. Pas tot die tijd goed op elkaar en laten we trots zijn en blijven op ons zorgstelsel. Alle zorgverleners verdienen straks een standbeeld, maar dat vond ik voor het virus ook al…
