‘Je kunt ook nergens anders over praten dan seks,’ zegt de vrouw tegen haar man. ‘Jawel hoor,’ antwoordt hij. ‘Ik kan ook wel praten over het weer!’ ‘Waar slaat dat nou op?’ vraagt ze. Met een grote glimlach gaat hij verder: ‘Nou, wanneer doen we het weer?’ Een ruzie is het gevolg, omdat zij de humor van haar man totaal niet kan waarderen.
Het rommelt momenteel in de wereld. Het leefklimaat is wat dat betreft onstuimig. Veel mensen zijn het met elkaar oneens en er wordt heel wat af geruzied. Maar wat mij opvalt, is dat er over het weer zelf nooit ruzie wordt gemaakt. Echt nooit… Of het nou snikheet is, het onweert, het met bakken uit de hemel komt of zelfs als er een orkaan op komst is, ruzie blijft eigenlijk altijd uit. Over de gevolgen van het weer ontstaan uiteraard weer ruzies, maar over het weer zelf niet. En weet je waarom? Omdat het er gewoon is. We kunnen het op geen enkele manier veranderen. We kunnen ons er alleen maar bij neerleggen en ons ertegen wapenen, niets meer en niets minder.
Nu ben ik van nature een man, die zich niet zo veel zorgen maakt. Ik maak me druk om de dingen, die ik kan veranderen of waarop ik invloed heb. De rest neem ik voor lief, want het is er namelijk gewoon. Het onzinnige geblaat over politiek, over voetbal, over corona en over de laatste roddels binnen de gemeente laat ik het liefst aan mij voorbijgaan. En als het even kan probeer ik situaties, die tot onenigheid en ruzies kunnen leiden, te vermijden. Ik ga ze zeker niet uit de weg, maar als het niet hoeft zoek ik ze ook niet op. Volgens mij zouden meer mensen dat moeten doen. Waarom maken we ons druk om van alles en nog wat, willen we ons overal mee bemoeien en zoeken we te pas en te onpas confrontaties op? Vaak gaat het ook nog om zaken waarop we als individu geen invloed hebben. Het bestaat niet dat dit je op de lange termijn een goed gevoel geeft. Elke ruzie heeft verliezers. Er komen nooit alleen maar winnaars uit de strijd.
Mijn vriendin Lucy heeft net een knieoperatie ondergaan. Met haar oude rechterknie werd het leven zo langzamerhand een kleine martelgang. Elke stap, die zij zette, deed pijn. Daarom moest ze wel. Er was geen weg meer terug. Een week na de geslaagde operatie, kreeg ze een toetje in de vorm van een longontsteking. Daar zaten we natuurlijk niet op te wachten, maar we kunnen het niet veranderen. Het enige wat ik kan doen, is haar in de watten leggen en ervoor zorgen dat ze de komende tijd niets tekortkomt. Lopen als een kievit zit er voorlopig niet in. Weer pijnvrij kunnen lopen zou, als alles achter de rug is, een groot geschenk zijn. Op dit moment hangen er nog wat wolken boven haar herstel, maar achter de wolken schijnt altijd de zon. Daar houden wij ons maar aan vast.
Wij zijn nog steeds elke dag dankbaar voor de tweede kans die wij hebben gekregen. In die zes jaar, dat wij inmiddels bij elkaar zijn, is er nog geen kwaad woord gevallen. Ruzie kennen wij gelukkig niet. De harmonie, waarmee wij door het leven gaan, gunnen we iedereen. Als je veel dingen benadert als het weer, omdat ze buiten je invloedsfeer liggen, schiet je volgens ons al mooi op. Laatst kwam ik nog een leuke grap over het weer tegen bij ‘De Slimste Mens’ in België. De vraag ging over de orkaan Irma, die in de nazomer van 2017 over het Caribisch gebied raasde. De presentator vroeg aan Philippe Geubels of hij weleens in een orkaan had gezeten. ‘Nee, maar al wel een keer in een Irma!’ was zijn antwoord. Ik vond dit antwoord hilarisch. Volgens mij is de strekking van mijn verhaal wel duidelijk. Zorg dat je door jouw handelen niet in zwaar weer terechtkomt. Daaraan kun je zelf een belangrijke bijdrage leveren…
