PUBERHOND-GEDRAG
Zo rond de leeftijd van 6 maanden wordt een iets uitgebreider wandeling met de jonge hond soms een uitdaging voor de baas. De tijd van het echte pup zijn raakt een beetje op de achtergrond en de speelse jonge hond ziet onderweg meerdere mogelijkheden. Hoewel dit per ras en per individu verschilt, kun je merken dat de beginnende puber interesse gaat tonen in andere honden. In zijn vorige leeftijdsperiode heeft hij kennis van zaken opgedaan en al voorzichtig gekeken naar verschillende soortgenoten en hun omgangsmanieren. De ene keer doet een pup dit zittend en om zich heen kijkend, met die andere hond in het vizier, de andere keer gaat hij er "onverschrokken" op af, om zich klein te maken als hij vlakbij de andere hond is. Op deze manieren wacht de pup voorzichtig de reactie van dat andere dier af.
Maar de aankomende puber neemt afstand van zijn voorzichtige gedrag. Als hij losloopt in de gebieden waar dit kan en een andere hond met begeleider in de verte ziet, is de voorzichtigheid die hij als pup vertoonde verdwenen. Dan is er slechts 1 optie en dit is in contact komen met zijn soortgenoot. Vaak wordt de mens achter die andere hond niet waargenomen. Het is dan in rechte lijn een run nemen naar zijn vermeende speelmakker. Heel vaak wordt de geestdrift rond een paar meter afstand van de toekomstige vriend getemperd en gaat onze dappere Dodo afremmen. Dit verkennen wordt veroorzaakt door een stofje in het hersensysteem dat vertelt dat het ook wel eens geen speelkameraad zou kunnen zijn. Als na even beraden toch de stap genomen wordt en de andere hond is benaderd, is vaak het ijs gebroken. Dan gaat het zelfs zo ver dat onze hond zichzelf zodanig heeft overwonnen, dat hij met andere baas en hond meeloopt. Dat is voor hem toch veel leuker dan weer in de prikkelarme omgeving van zijn eigen baas te verkeren.
Als baas van die puber maak je op zulke momenten verschillende stadia door. Eerst maak je je zorgen of jouw hond in zijn niet aflatende interesse, niet op een onverwacht moment in een gevaarlijke situatie komt. Dan kijk je of die andere baas het gezelschap van jouw hond nog wel leuk vindt. Vervolgens zie je dat die andere hond van dat puberale gedrag af wil en probeert hem weg te snauwen. En toch loopt die onervaren jonge hond op dat moment, nog steeds mee en raakt hoe langer hoe verder van zijn eigen baas af. Wat nu te doen?
Niet denken dat die slungel van een hond de baas aan het uitdagen is. Wij mensen hebben op zo'n moment de neiging om ons vernederd te voelen omdat de hond niet luistert en ons in het spreekwoordelijke hemd laat staan. Ten opzichte van andere mensen mogen wij dan zelfs in onze onderbroek staan, maar zo ervaart de hond dit niet. Hij ziet op dat moment maar 1 ding en dat is die opwindende soortgenoot. En zijn niet aflatende energie geeft hem de kracht om zijn speelplezier niet onbetuigd te laten. Hij blijft hoopvol en zou het liefst hebben dat de andere hond wordt losgelaten en er een speelpartijtje volgt. Eigenlijk zou dat ook de oplossing zijn, maar jammer genoeg kan dat niet overal. Een dergelijke speelpartij zou voor onze puber een kroon op zijn werk zijn. Hard zijn naam roepen, drukke bewegingen maken, stampvoeten, naar hem toe rennen; het heeft allemaal geen zin. Het enige wat hij dan leert is dat dergelijke uitingen van de baas, op spannende momenten toch niet uitgevoerd hoeven te worden. Als hij zijn emotie kon botvieren, komt er ook al snel een moment dat hij of die andere hond er genoeg van krijgt. Als de baas dan verschijnt is de hond daardoor ook weer even verrast en wordt het een hereniging van baas en zijn hond. De hond heeft even zijn beloning gehad en de baas is weer blij dat hij zijn hond in zijn nabijheid heeft. Als ze dan beiden blij zijn is er toch eigenlijk ook een doel bereikt? En vergeet niet, als je als baas op een ongedwongen manier dit probleem oplost zul je er in een latere periode met een knipoog op terugkijken. En wat betreft die puber... met zo'n baas komt de relatie altijd goed, maar geef hem even de tijd.
Bert Nieuwenhuis.
