STRAFFEN
Een vraag die wel eens aan de orde komt is: "Hoe moet ik mijn hond straffen?" Mensen bedoelen dan: moet ik hem in z'n nekvel pakken, moet ik hem bars toespreken of moet ik hem zelfs op z'n zij leggen en hem zo een poosje onder mij houden. Dit zijn namelijk zeer algemene handelingen die vroeger op honden werden toegepast, als de baas meende dat er niet door de hond werd gehoorzaamd. Dan moest er de baas over de hond worden gespeeld, want het dier mocht geen loopje nemen met zijn menselijke begeleider. Dan werd die begeleider niet serieus genomen en dit moest ten allen tijde voorkomen worden. Maar wanneer een dergelijke gedachte heerser is, wordt er alleen maar van de mens uit gegaan. Hij vermoedt dat hij door de hond om de tuin wordt geleid, dat hij door de hond wordt uitgedaagd, of dat hij door de hond wordt gepest. En dit zijn nu juist eigenschappen waar de hond niet van uit gaat.
Wat is er dan wel aan de hand als de hond iets doet wat de eigenaar niet bevalt? De hond leeft in het 'hier en nu.' Een voorbeeld: ik loop met mijn hond rustig op een plek waar hij los mag. Hiermee doe ik mijn dier een groot plezier, want op zo'n moment kan hij zichzelf zijn. Hij kan even blijven snuffelen waar hij meent iets interessants te ontdekken zonder dat hij wordt meegetrokken, hij kan rustig even zijn behoefte doen zonder dat de begeleider er bovenop staat, (die het overigens altijd op moet ruimen omdat iemand anders geen last hoeft te hebben van zijn hobby of passie), maar hij kan ook in de verte een soortgenoot zien. Met name jonge honden willen dan nog wel eens een run nemen om zo hun behoeften te bevredigen. Als de baas op een dergelijk moment de hond bij zich roept, is de kans 99% dat het beest niet komt. Hij gaat zijn neus (lees emotie) achterna. Vanuit de geleider gezien doet de hond nu iets verkeerd en moet hij worden gestraft. Daar heeft hij op zich gelijk aan, want hij stopt het in een vorm die bij hem past. Maar we hebben ook te maken met de andere partij. Ons beest neemt een bewegend object en ook nog eens een soortgenoot waar hij mee kan spelen, waar. Die hond volgt op dat moment zijn emotie die door zijn hersensystemen worden bepaald. En gelukkig werken hersensystemen in een fractie van luttele delen van een seconde. Je bent toch niet goed wijs als je dergelijke prikkels negeert. Dan ervaar je als hond beslist niet de gevolgen voor later.
Als de hond zijn zin eenmaal heeft gehad en de beide soortgenoten hebben kennis gemaakt is de prikkel meestal wel tot een lager niveau gedaald. Het kan zelfs zijn dat de aanstormende hond op dat moment helemaal niet in het plaatje past van zijn belaagde, denkbare vriend. Een goede kans dat hij dan wordt afgesnauwd. Als dit gebeurt is dit al straf genoeg voor de belager. In dat geval kan hij nog even proberen of hij zijn vermoedelijke speelgenoot niet op een ander been kan zetten, maar al gauw zal hij zijn biezen pakken. En dan is er eigenlijk nog maar 1 uitweg: naar de baas. Als die nu maar niet de fout maakt om de hond op zijn manier te straffen. Nee, al was hij nu nog zo getergd door zijn hond, op dit moment moet hij het vertrouwen dat de hond in hem heeft, niet beschamen. Hij moet hem vertrouwelijk toespreken in de trant van: "Prima dat je er weer bent. Kom op, we gaan verder. Goed zo!" Het moment dat de hond dan weer om je heen dartelt en contact maakt, laat ook de baas weer inzien dat het dier het niet zo kwaad meende. Dan kan hij eraan denken waarom hij juist voor dit ras met die eigenschap heeft gekozen. Gaan wij in onze mensenmaatschappij ook niet zo om met het fenomeen straf? Wij houden wat de strafmaat betreft toch ook rekening met de aanleg en beperking van een delinquent, met de aard van de straf die daaraan gekoppeld kan zijn en wij vragen ons toch ook af of de gestrafte er beter vanaf komt na zijn straf. Onze hond is geen mens, maar denk niet dat dit bij ons mede zoogdier een andere invloed zal hebben.
