Er zijn twee soorten hondenbazen. De eerste categorie is bewust met de aanschaf en de dagelijkse gang van zaken met de hond bezig. De andere groep is min of meer onbewust aan een hond gekomen en vindt het soms prima dat hij er is, maar ervaart het dier soms ook als wel wat lastig. Beide groepen hebben het gelijk aan hun kant, maar met name de laatste groep zou toch bij zichzelf te rade moeten gaan of het wel verantwoord is om levende have te begeleiden. Honden houden is namelijk niet alleen maar een kwestie van voeden, maar ook van opvoeden. En daar hoort het spenderen van vrije tijd in de hond ook bij.
Zo'n 60 jaar geleden dacht men voor het grootste gedeelte als onze "we zien wel- groep". Meestal kwam men aan een hond via kennissen of er werd een hondje aangeboden. Geld kwam er in de meeste gevallen niet aan te pas en als dit wel het geval was, werd een bedrag van vijf gulden al veel gevonden. In zulke gevallen speelt: zo gewonnen, zo geronnen, vaak mee. Dit betekent dat eigenaren zich niet zo druk maakten om wat de kwaliteit van hondenvoer betrof. Ze mochten met de pot mee eten of omdat ze toch ook vaak alleen de straat opgingen, hun eten op een hoekje van de straat zien te bemachtigen. Daar werd wel eens wat neergelegd door mensen die iets over hadden gehouden. Als er echter concurrenten verschenen ging het recht van de sterkste gelden. Dat dit met het nodige kabaal gepaard ging, maar het daar ook vaak bij bleef omdat honden normaal gesproken elkaar niet bevechten op leven en dood, werd als min of meer normaal gezien. Als het de spuigaten uit liep werd de meute al of niet met een stok uit elkaar gedreven. En men leefde weer gewoon verder.
Vandaag probeert men het beestje hond een meer gecultiveerd bestaan te geven. De dieren krijgen een uitgebalanceerd, op het gemiddelde hondenlichaam afgesteld voer. Natuurlijk is loslopen, laat staan zonder baas lopen, in de bebouwde kom niet meer aan de orde. Dat zou trouwens ook niet kunnen in verband met onze verkeersdichtheid. Honden zijn wat dit betreft wel beknopter geworden in hun gaan en staan. Daarom wordt er momenteel op hun begeleider een beroep gedaan om haar of zijn vrije tijd voor een gedeelte aan de vierpoter te besteden. En dit houdt - als je het goed wilt doen - nog al wat in. Maar dat is in dit artikel wat teveel om in behandeling te nemen.
Door: Bert Nieuwenhuis, IJsselmuiden.
