Het is begin mei als ik deze column schrijf. Nog geen twee maanden geleden hebben we, in ieder geval voor velen van ons en wellicht zelfs ons allemaal "uit het niets" te maken gekregen met acute en zeer drastische en ingrijpende overheidsmaatregelen die het gewone leven volledig op zijn kop hebben gezet. Dit alles dan om de verspreiding van het Corona-virus, dat op dat moment razendsnel om zich heen greep, zoveel mogelijk tegen te gaan. Niet eerder was er sprake van zo'n situatie als deze.
Het begon nog wat onschuldig met geen handen meer schudden en in de elleboog niezen. Maar kort daarna, op een "gewone" zondagavond medio maart, werden per direct Horeca-activiteiten nagenoeg volledig verboden, scholen gesloten, waren verzorgingstehuizen en ziekenhuizen per direct niet meer toegankelijk voor familie en vrienden en werkte vanaf de maandag daarna een overgroot deel van ons allen volledig vanuit huis.
Het werd vanaf toen stil op straat, maar des te drukker bij de mensen thuis. Naast onder meer partner, ouder of verzorger werden we met z'n allen ook uit het niets leerkracht en begeleider, entertainer, thuiskapper, hulpverlener, interieurverzorger/-ster, gedwongen thuiswerk-ict-specialist, enz.
Inmiddels zijn we nu dan bijna twee maanden verder.
Om mij heen en in gesprekken met bijvoorbeeld andere ondernemers, collega's in het onderwijs, medewerkers in de zorg of ambtenaren werkzaam bij de lokale, provinciale of Rijksoverheid, hoor en merk ik dat sommigen hun weg goed hebben gevonden in de nieuwe omstandigheden. Maar anderen zijn juist volledig vastgelopen of dreigen dat binnenkort alsnog te doen.
In mijn coachingspraktijk word ik ineens met en voor hele andere thema's, zorgen en problemen geconfronteerd en benaderd. En terwijl mijn advocatenpraktijk voor een groot deel kort geleden nog draaide om het aantrekken en behouden van goed personeel door cliënten, moet ik sommigen nu dan juist weer zo snel mogelijk zien te ontslaan (of voor werknemers als cliënten om dat juist weer met zoveel mogelijk succes aan te vechten).
Verhuurders van winkel- en andere bedrijfsruimten melden zich bij mij vanwege huurders die niet meer kunnen (of willen) betalen, terwijl huurders zich juist melden voor verhuurders die in niets willen compenseren of tegemoetkomen. Zo kan het dus gaan en veranderen, in slechts een paar weken tijd.
Dit alles had toch werkelijk niemand verwacht in twintigtwintig, zeker ik in ieder geval niet toen ik mijn eerste column van dit jaar voor De Brug schreef. En bijvoorbeeld ook vooruitblikte op de mooie evenementen die wij als bestuur van VOC Kampen voor dit jaar hadden gepland en grotendeels ook al geregeld en vastgelegd.
Twee van die vijf voor dit jaar ingeplande evenementen zijn al definitief afgelast en mogelijk volgt de derde annulering ook zeer binnenkort, volledig afhankelijk van hoe het zich in de komende weken allemaal ontwikkelt.
Ik las vandaag via nieuwsitems in mijn telefoon een artikel over René Froger.
"Nu bekend is geworden dat grote evenementen pas weer van start mogen als er een vaccin is gevonden tegen het Corona-virus, ziet het er naar uit dat veel artiesten nog lange tijd thuis zullen zitten", zo stond er in het artikel in de Telegraaf.
"Wij worden het hardst getroffen", aldus Froger, zo stond er geschreven. Tot hier kon ik me er nog redelijk in vinden en begreep ik ook wel hoe hij dat bedoeld zal hebben.
Totdat ik las: "En een artiest is niet iemand die morgen bij een boer kan gaan werken of zo. Je hebt een specifiek beroep en daar heb je allemaal een opleiding voor genoten".
Dat laatste heb ik ook, als advocaat, docent op Windesheim en gecertificeerd coach. Maar ik zou toch vooral heel dankbaar zijn als er een boer zou zijn die mij überhaupt, wanneer ik tijdelijk of voor langere duur volledig zonder werk (en vooral ook zonder inkomsten, hoewel Froger zo'n situatie ongetwijfeld vele malen langer vol zal kunnen houden dan ik) zal komen te zitten "onder zijn hoede" zal willen nemen en mij de gelegenheid zal willen bieden met zijn specifieke beroep kennis te maken en daarmee wat inkomen te verdienen....
Het zou Froger sieren als hij én zijn woorden zo snel mogelijk intrekt én zich vooral ook tegenover boeren, maar eigenlijk ook alle anderen die in deze tijd en door de huidige -eerder ondenkbare- omstandigheden in echt zwaar weer zitten en maar moeten zien hoe het verder moet, nederig verontschuldigt.
Chris Wiekeraad, Wiekeraad Advocatuur, Mediation en Coaching & voorzitter VOC Kampen
